Eerst maar beginnen met het goeie nieuws: marathon nr 7 is binnen! Hoera! En de Monschau Marathon is echt een prachtige marathon om te lopen, met een zeer pittig bergachtig parcours, afwisselende zichten en zelfs een paar “trail”stukken.
De manier waarop ik deze marathon heb uitgelopen is om minder vrolijk van te worden. Maar laat ik maar gewoon beginnen bij het begin, want dat geeft al een hint waarom het misschien zo mis ging tijdens de marathon.
Het weekend begon zwaar in mineur. Na 17 jaar moesten we afscheid nemen van onze poes Pooh. Ze was al een hele tijd op de sukkel (had melkkliertumoren) en vrijdag bleek het einde echt in zicht. Haar buik etterde helemaal en ze deed geen plasjes meer (dus nieren geblokkeerd). Zaterdagmorgen konden we bij de dierenarts terecht, vlak voor ons vertrek naar de Eifel dus. Dat werd een zeer beladen ritje, kun je je wel voorstellen.
Rond 11u kwamen we dan aan aan ons hotelletje, pal aan de oevers van de Rursee. Een mooi plekje en het hotel was dik oké op één ding na: geen ijskast in de kamer! Nu had ik yoghurtjes bij om de volgende ochtend op te eten bij mijn muesli. Mijn marathonontbijt, waar ik de voorbije 30’ers zo op had getraind. Had ook melk bij, voor een proteïneshake, ook standaard ontbijt voor lange duurlopen. Alles zat wel in een koeltas met koelelement, maar hoe lang ging dat nog houden? ‘s Avonds om 22u was de boel nog goed koel alleszins, maar het heeft dus niet gehouden tot de volgende ochtend.
Bij het inchecken hadden we al laten weten dat we op zondag geen ontbijt konden nemen, omdat dit te laat was. De marathon zou starten om 8u, het hotelontbijt was van 8u tot 10u. De gerant opperde nog om voor ons al een uurtje eerder open te doen, maar gezien ik zelf ontbijt meehad (toen wist ik nog niet van het frigo-probleem) zei ik dat ze voor mij alleen niet zo veel moeite moesten doen. Trouwens, 7u was ook te laat, gezien het dik 20 min rijden was naar Konzen.
Soit, de volgende ochtend om 6u nam ik dus een ontbijt van warm geworden yoghurt met muesli en een lauwe proteïneshake. De boel viel nogal zwaar op m’n maag, maar het kon nog twee uurtjes zakken, dus dat zou wel goedkomen, hoopte ik.
Om iets na 7 arriveerden we dan in Konzen. Daar werden we geconfronteerd met het echt-wel-enige-minpunt aan deze organisatie: parkeerplaats! Er was gewoon niets voorzien, och ja…één klein parkingske voor wel 50 auto’s (weet wel dat er in totaal een 900 mensen aan de diverse wedstrijdonderdelen meededen). Zowat 90% van de deelnemers moesten zich dus superillegaal parkeren, wij ook. Ach ja, als iedereen het doet…
Om 8u de start en het was nog bitterkoud (8° C). Daar stond ik in mijn topje en shortje, te bibberen. Hilde, een lezeres van deze blog sprak me aan, dat was wel tof. Ze ging voor een tijd van 4u30 en ik durfde me voor het eerst eens outen en zei dat ik wel eventjes ging proberen de ballonnen van 4u te volgen, tot de eerste helling of zo. Ik sprak wel de pacer aan om te polsen naar hun tactiek: “keihard vlammen de eerste 7 km en dan bij de hellingen rustig naar boven en telkens weer naar beneden vlammen”. Ah ok. Die heb ik dus welgeteld 100 meter gevolgd.
Bij het startschot om 8 u vlamden ze er inderdaad vandoor, terwijl ik toch wat mijn hartslag in het oog wou houden, kwestie van me niet direct op te blazen. Het gevoel zat alleszins supergoed. Mijn benen draaiden vlotjes onder me door en ik maakte in de afdaling stevig tempo. Die eerste kilometers gingen dan ook supervlot, zonder dat ik mijn hartslag echt in het rood joeg. Er waren al een paar kleine hellingen en die nam ik heel rustig, naar beneden liet ik me dan helemaal gaan.
De eerste 10 km kwam ik door in een 58 minuten. Best snel dus en op route naar een nieuw PR op dit tempo, maar ik wist dat ik me daar niet te veel op mocht focussen. Op de drankpost van 10 km nam ik een eerste Squeezy met water. Ik vreesde nl. serieus wat energieverbruik de komende kilometers. Km 12 tot 14 waren heel geducht…2 km klimmen, een heel steil stuk van 12 tot 13 km en dan nog een stevig stuk (maar iets minder steil) tot 14 km. Toch kwam ik die 2 km vrij goed door, weliswaar met grote stukken al stappend te doen. Het tijdverlies was echter miniem, omdat er dan een steile afdaling van een kilometer lang kwam, waarin ik weer tijd won. Daarna ging het echter wel weer omhoog, maar dat lukte redelijk goed. Rond km 17,5 was er opnieuw een waterpost en nam ik een tweede Squeezy, omdat ik voelde dat het nodig was. Met herboren energie liep ik voort, het ging goed. De halve marathon kwam ik door in ongev. 2u 5 min. Als dit goeie gevoel kon behouden worden, zat een nieuw PR er dus wel in. De zwaarste klim lag achter ons, nog wel een aantal klimmen te gaan, waarbij 2 stevige langere stukken en tussendoor wat vals plat, maar evengoed ook veel afdalingen.
Bij het halve marathon-punt begon ik wel al een wee gevoel in m’n maag te krijgen en dat beterde niet. Integendeel, de volgende kilometers werd het alleen maar erger. Alsof er iemand een dolk in mijn maag stak en dan lekker ermee bleef ronddraaien. Ik probeerde de pijn weg te blazen en te puffen, zonder resultaat. Gelukkig waren we net wat aan het afdalen, maar van zodra het bergop ging en ik wat meer op m’n adem moest trappen, was de pijn niet te harden. Het voelde met momenten aan alsof iemand een ijzeren harnas rond mijn maag had gespannen en aandraaide. De pijn schoot door naar m’n rug en rechterzij en stoppen en stappen was het enige dat ik nog kon doen. Telkens effe goed in en uit-blazen en zodra het vlak of naar beneden ging, trachtte ik toch te blijven lopen. Aan km 28 waagde ik het van wat cola te drinken. Cola binnen en ik begon te kokhalzen en moest bijna overgeven. Dat heb ik nog net kunnen tegenhouden (ik had schrik dat ik zou flauwvallen, moest ik toch overgeven). Toch ben ik dan bij de volgende drankposten (er was wel een waterpost om de 3 km of zo) telkens wat cola blijven drinken, wanneer het aangeboden werd. Dit om wat suikers binnen te krijgen. Het sprak wel voor zich dat ik geen squeezy’s meer durfde te nemen.
En zo werd het dus een lijdensweg van jewelste, met vlammende maagpijn heb ik die marathon volbracht. Verdorie wat was dit balen! Ik heb mentale tikken gekregen om u tegen te zeggen. In mezelf was ik al plannen aan het smeden om die loopschoenen maar gewoon aan de haak te hangen en ermee te stoppen. Deprimerende gedachten als “wat kom ik hier nu toch zoeken”, “ik ben hier echt niet voor gemaakt” en blablabla kregen de overtoon. Ik voelde me ook ontzettend eenzaam op dat moment, maar gelukkig kwam daar plots rond 34 km Hilde te voorschijn, die het ook niet makkelijk had (na een stevige valpartij nota bene) en even had ik daar een compagnon om effe goed tegen te zagen (sorry Hilde!). En dan was ze weer weg, want ondanks haar miserie ging ze toch ook voort. En dus ik ook. En mijn benen wilden en konden echt nog meer dan dat, maar telkens ik weer wat versnelde, ging dat harnas rond mijn maag en lijf weer toe en moest ik naar adem snakken om de pijn te verbijten. Het enige waar ik me wat aan probeerde op te trekken was het mooie landschap en de vele vergezichten, vergezeld met de muziek op m’n iPod.
Het bordje van 40 km bracht blijdschap, maar ik wist dat er nog een venijnig staartje was. Ja hoor…van 40,5 km tot 41,5 km was het weer klimmen! Maar daarna was het gelukkig naar beneden en verdikke wat was ik blij dat ik de kerk van Konzen zag en mijn ventje die me stond op te wachten.
Na 4u 31 min en 18 seconden liep ik over de matten. Een heel pak minder goed dan dat ik graag had willen lopen, maar ja…die teleurstelling begint ondertussen gelukkig wel wat weg te ebben.
Mijn PR op de marathon is 4u16 en dat liep ik op het snelle parcours in Keulen in 2008. De Monschau Marathon kent 700 positieve hoogtemeters, met heel wat steile klimmen. Eigenlijk is een tijd van 4u31 dus niet zo slecht en moest die maaglast me niet getemd hebben, zat een PR er wel in (zij het met een minuutje of zo maar hoor). M’n benen voelden echt goed aan tot het einde, amper vermoeidheid te voelen. Da’s dus wel een beetje balen, maar ja.
hoogteprofiel Monschau
Wat heeft die maaglast dan veroorzaakt? Ik vermoed het ontbijt. Die yoghurt was niet goed bewaard, de melk ook niet. Vermoedelijk heeft dit wel wat impact op mijn maag gehad. Ik loop al jaren met Squeezy’s en bij de marathon van Zeeland vorig jaar heb ik er maar liefst 8 binnengespeeld zonder enige maaglast te krijgen. Die kunnen dus gisteren niet de hoofdoorzaak geweest zijn, misschien wel een trigger omdat ze bovenop een slecht verteerd ontbijt terechtkwamen.
Ik prijs me wel om één ding gelukkig en dat is dat ik niet ook nog de man met de hamer ben tegengekomen, want eigenlijk heb ik weinig “energie” tot mij genomen tijdens deze marathon. Ik had 8 squeezy’s klaarsteken, heb er uiteindelijk maar 2 genomen en 4 bekertjes cola…
Gisteren overwoog ik dus even om m’n schoenen aan de haak te hangen, vandaag is dat gevoel gelukkig al weggeëbt. Ik ga me echter nog eens grondig bezinnen over de Mont Blanc-marathon. Mijn hart zegt ja, maar mijn verstand zegt momenteel dat ik daar nu eens echt niks zinnig kan gaan uitsteken buiten verongelukken of zo. Binnenkort maar eens wat mensen er over aanspreken en dan zien we nog wel.
